ყველა ლამაზი ჟესტის უკან, რაღაც გათვლილ-გათამაშებულ სცენას ვხედავ... ყოველი სიჩუმის უკან სხვა რამეს... დავიღალე...ზოგი ცდილობს მე გამაღიზიანოს... ზოგს მე ვაღიზიანებ… მგონია, ვიცნობ და აღმოვაჩენ ბევრ სიყალბეს მის ქცევებში... ავტომატურად გამოვხატავ აგრესიას რაღაც ფორმით და…"რა ცივი ვარ"... "რა უგულო"... "როგორ არ მესმის"…და ასე შემდეგ…
იმაზე მეტად მგრძნობიარე ვარ, ვიდრე თქვენ გგონიათ... იმაზე მეტად მტკივა და მიჭირს, ვიდრე თქვენ წარმოგიდგენიათ ან ხედავთ... იმაზე მეტად თბილი ვარ, რამდენადაც ცივი ვჩანვარ…. განა მე ვთამაშობ მხიარულ, ენაკვიმატ ბავშვს... თავისთავად ხდება ეგაც... ნეტა შემეძლოს თამაში... ბევრჯერ ეგაც მინატრიაა... შემეძლოს ეგ მოდური ”დაკიდებაც”... ”გატარებაც”….. სხვისი დარდის უგუველყოფა... სხვისი არ მოსმენა...სხვისი გადათელვა...
ემატებაა ყველაფერი დაა... მერე ვიკეტები… მერე მენატრება მარტოობა... ჩემთვის ყოფნა... ვმუნჯდები….
ვერ ვიტყვი, ძალიან რთული ხასიათი მაქვს მეთქი... მაქვს ჩემი ხუშტურებიც... თუნდაც ბუტიაობა... მწარედ თქმა და პირდაპირ, თუ რამე არ მომწონს...
მომწონდა საინტერესო, მრავალფეროვან ადამაინებთან ურთიერთობა... რაღაც დაკვირვებასავით მქონდა ადრე..რაც მეტად რთული პიროვნება იყო, მეტად მაინტერესესებდა... ვაკვირდებოდი, რისი სწავლა შეიძლებოდა მათგან. რას შევცვლიდი ჩემი შეხედულებით მათ ხასიათში… ისეც მომხდარა, ვაკვირდებოდი, ვუახლოვდებოდი და აღმოჩენილა, რომ ერთი ძალიან უბრალო, ”დაზეპირებულ-დაშტამპული” სიტყვების კოლექციონერი ყოფილა... ბევრი მალავს თავის ნამდვილ სახეს... ჰოდა… დაგროვდა ყველაფერი... ახლა თუ არ ვინტერესდები გაცნობით, "რა აგრესიული ხარო, რა ამაყიო და რატომო"...
ადამიანის გაცნობა და შესწავლა ისეთი რთული რამეა, იმდენად ძნელი საფეხურები და პერიოდები აქვს, სურვილიც არ მაქვს ამისი და+ შიშიც …შიში იმისი, რომ იმ ადამიანის უკან სხვა არ დავინახო… ტკივილი არ მივიღო…. და მერთვება თავდაცვის მექანიზმი... ვცდილობ დისტანცია დავიკავო... ხანდახან ამ დისტანციის დროსაც ვაკვირდები მის რეაქციას და მოქმედებებს... ალბათ ავადმყოფობაა ადამიანების დაკვირვება, შესწავლა და სიფრთხილე…. მაგრამ ისეც მომხდარა, რომ ვინც ახლოს მოვუშვი, გულში და სულში ჩავახედე, უფრო მატკინა, ვიდრე ვისთანაც დისტანცირებული ვიყავი...
მიყვარს მარტოობა… ერთადერთი “ადამიანია” ვისთანაც კარგად ვგრძნობ თავს და არ მტკენს…. მეხმარება, რომ ჩემი სამყარო მქონდეს... ჩემი ფერებით, ჩემი სცენით... ყველაფერი ჩემეულია იქ... ჩემი შექმნილი... მერე რა, რომ ფანტაზიით...
დავწერე... ვწერ სპონტანურად და იმას, რასაც ვგრძნობ... არა იმისთვის, რომ ვინმეს ჩემი თავი გავაცნო, არა იმისთვის, რომ ვინმეში სიბრალული გამოვიწვიო, არა... უბრალოდ მე ასეთი ვარ... უბრალოდ არის მომენტები, როცა ყელში მაწვება და... უნდა ამოვუშვა, რომ გული არ გამისკდეს... ხშირ შემთხვევაში სიტყვები უფრო დიდ ტკივილს აყენებს ადამიანებს, ვიდრე სხვა რამ...
იმაზე მეტად მგრძნობიარე ვარ, ვიდრე თქვენ გგონიათ... იმაზე მეტად მტკივა და მიჭირს, ვიდრე თქვენ წარმოგიდგენიათ ან ხედავთ... იმაზე მეტად თბილი ვარ, რამდენადაც ცივი ვჩანვარ…. განა მე ვთამაშობ მხიარულ, ენაკვიმატ ბავშვს... თავისთავად ხდება ეგაც... ნეტა შემეძლოს თამაში... ბევრჯერ ეგაც მინატრიაა... შემეძლოს ეგ მოდური ”დაკიდებაც”... ”გატარებაც”….. სხვისი დარდის უგუველყოფა... სხვისი არ მოსმენა...სხვისი გადათელვა...
ემატებაა ყველაფერი დაა... მერე ვიკეტები… მერე მენატრება მარტოობა... ჩემთვის ყოფნა... ვმუნჯდები….
ვერ ვიტყვი, ძალიან რთული ხასიათი მაქვს მეთქი... მაქვს ჩემი ხუშტურებიც... თუნდაც ბუტიაობა... მწარედ თქმა და პირდაპირ, თუ რამე არ მომწონს...
მომწონდა საინტერესო, მრავალფეროვან ადამაინებთან ურთიერთობა... რაღაც დაკვირვებასავით მქონდა ადრე..რაც მეტად რთული პიროვნება იყო, მეტად მაინტერესესებდა... ვაკვირდებოდი, რისი სწავლა შეიძლებოდა მათგან. რას შევცვლიდი ჩემი შეხედულებით მათ ხასიათში… ისეც მომხდარა, ვაკვირდებოდი, ვუახლოვდებოდი და აღმოჩენილა, რომ ერთი ძალიან უბრალო, ”დაზეპირებულ-დაშტამპული” სიტყვების კოლექციონერი ყოფილა... ბევრი მალავს თავის ნამდვილ სახეს... ჰოდა… დაგროვდა ყველაფერი... ახლა თუ არ ვინტერესდები გაცნობით, "რა აგრესიული ხარო, რა ამაყიო და რატომო"...
ადამიანის გაცნობა და შესწავლა ისეთი რთული რამეა, იმდენად ძნელი საფეხურები და პერიოდები აქვს, სურვილიც არ მაქვს ამისი და+ შიშიც …შიში იმისი, რომ იმ ადამიანის უკან სხვა არ დავინახო… ტკივილი არ მივიღო…. და მერთვება თავდაცვის მექანიზმი... ვცდილობ დისტანცია დავიკავო... ხანდახან ამ დისტანციის დროსაც ვაკვირდები მის რეაქციას და მოქმედებებს... ალბათ ავადმყოფობაა ადამიანების დაკვირვება, შესწავლა და სიფრთხილე…. მაგრამ ისეც მომხდარა, რომ ვინც ახლოს მოვუშვი, გულში და სულში ჩავახედე, უფრო მატკინა, ვიდრე ვისთანაც დისტანცირებული ვიყავი...
მიყვარს მარტოობა… ერთადერთი “ადამიანია” ვისთანაც კარგად ვგრძნობ თავს და არ მტკენს…. მეხმარება, რომ ჩემი სამყარო მქონდეს... ჩემი ფერებით, ჩემი სცენით... ყველაფერი ჩემეულია იქ... ჩემი შექმნილი... მერე რა, რომ ფანტაზიით...
დავწერე... ვწერ სპონტანურად და იმას, რასაც ვგრძნობ... არა იმისთვის, რომ ვინმეს ჩემი თავი გავაცნო, არა იმისთვის, რომ ვინმეში სიბრალული გამოვიწვიო, არა... უბრალოდ მე ასეთი ვარ... უბრალოდ არის მომენტები, როცა ყელში მაწვება და... უნდა ამოვუშვა, რომ გული არ გამისკდეს... ხშირ შემთხვევაში სიტყვები უფრო დიდ ტკივილს აყენებს ადამიანებს, ვიდრე სხვა რამ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий