უცნაურია ცხოვრება... და ამაში ყოველი ახალი დღე უფრო და უფრო მარწმუნებს…
ყველაფერი გერევა, როცა აღმოაჩენ, რომ რაც ადრე შენთვის მნიშვნელოვანი და ყველაფერზე მაღლა მდგომი იყო, უცებ ისე უფერულდება, რომ გგონია ეს შენს ცხოვრებაში და შენს თავს არც მომხდარა...
რაც ადრე მთელს შენს თავისუფალსა და არათავისუფალ დროს იკავებდა და მუდმივ ფიქრად და დარდად გქონდა გადაქცეული, უცებ ისე ფერმკრთალდება, რომ ვეღარც ამჩნევ... ამ დროს დაბნეული ხდები და იგრუზები... აი ისე უაზროდ, უმიზეზოდ, ბრაზობ შენს თავზე და ვეღარ გაგიგია, რა არის ნამდვილად მნიშვნელოვანი და რა იყო ნამდვილი...
გინდა სხვა დაადანაშაულო, მაგრამ შენ არ ხარ ის, ვინც მიზეზს სხვაში ეძებს – შენ ყოველთვის ყველაფერს შენს თავზე იღებ და ყოველთვის გირჩევნია შენს თავს მოსთხოვო პასუხი, ვიდრე სხვების მიზეზები ეძიო...
მე მესმის შენი ჩემო მეორე მე... მე მუდამ მესმოდა შენი, მაგრამ ვცდილობდი არ მომესმინა... მე ახლა მეშინია შენი და რომ შემეძლოს ჩემგან რაც შეიძლება შორს, ძალიან, ძალიან შორს მიგიჩენდი ბინას და უფლებას არ მოგცემდი ჩემზე გებატონა...
იმედგაცრუება ხომ შენი მუდმივი თანამგზავრი იყო და რატომ უნდა გახდეს ცხოვრება მაინცდამაინც ახლა შენდამი კეთილი? ამის ვერცერთ მიზეზს როცა ვერ ხედავ, უბრალოდ თავი უნდა დაიცვა ყველა საშუალებით – იქნება ეს ცინიზმი, ცრემლები, შენთვის ასე საძულველი ტყუილი, შორს, ყველაფრისგან შორს გაქცევა, თუ რაიმე ახლის გამოგონება, რაც თავიდან აგარიდებს ამ ყველაფერს...
Комментариев нет:
Отправить комментарий