გზა, რომელიც ...

იბადები, იზრდები...
და............
ნელ–ნელა აცნობიერებ, რომ შენ დიდი სამყაროს ნაწილი ხარ...
გადარეულ საზოგადოებას ეკუთვნი...
და რომ დააკვირდე, ყველაფერი ერთ დიდ საგიჟეთს ჰგავს, სადაც ყველას ჩვენ–ჩვენი დიაგნოზი დაგვისვეს...
აღარ ხარ ასაკში, ზღაპრებს რომ კითხულობდი და რეალურ პრობლემებს შეეჭიდე...
პასუხისმგებლობები მოგემატა... ისწავლე ის, თუ რა არის იმედგაცრუება, ბოღმა,  შური,  ტკივილი  და...
და......
სიყვარული...
ნამდვილი სიყვარული და არა აი ის,  ბაღში რომ გიყვარდა და სახლში სულ დაგცინოდნენ...
მეგობრობის ფასი ისწავლე და მიხვდი, რომ ცხოვრება არც ისე ადვილია...
რამდენჯერმე არც გაგიმართლა, იქნებ ბევრჯერაც...
ზოგჯერ ძალიან ბედნიერიც იყავი....
ხანდახან წვრილმანებზე გეღიმება...
ხანდახან ვერც ხვდები, რა აზრი აქვს რამეს...
ხანდახან სულელური აზრები გაწუხებს: "ნუთუ მეც დავბერდები???"...
"თუ უნდა მოკვდე,  რაღაზე იბადები???"... ხანდახან უბრალოდ ყველაფერი "გკიდია"...
ზოგჯერ კი ნერვები გეშლება, შენს ირგვლივ მიმობნეულ  "იდიოტებზე"...
ზოგჯერ გინდა ყველაფერს გაექცე...
ხან ცდილობ იყო ამაყი და თავს აგონებ, რომ არავიზე ნაკლები არ ხარ...
ზოჯერ ტირი...
ზოგჯერ იცინი...
ასეთია
თუ
ისეთი...
ზოგჯერ ტკივილნარევი,  ზოგჯერ ბედნიერებით სავსე - ეს ცხოვრებაა!!!
ეს ჩვენ ვართ...
ეს გზაა, რომელიც უნდა გავიაროთ...
გზა, რომელიც არასდროსაა მარტივი და შენში ეძებ სიტყვებს:
- ყველაფერი კარგად იქნება!!!

"იგი" - ყველაფერია!

"იგი"-მ რაღაც იცის ისეთი, რაც სხვებმა არ იციან !
...
- რაღაც ყველაფერშია...
ყველაფერი რაღაცაა...
უცებ თავში სიტყვები მოზღვავდნენ და "იგი"-ს უკითხავად წამოვიდნენ...
ქვეყანა ზეცაა, მაგრამ ქვეყნის სახე აქვს...
ფოთოლი ხეა, მაგრამ ფოთლის სახე აქვს...
ღამის სიბნელეც ცის თვალია, მაგრამ სიბნელეს სახე აქვს...
ყველაფერი რაღაცაა და როცა იგი რაღაცას ხედავს, მაშინ "იგი"-ც ყველაფერია...
"იგი"  ზღვაცაა და ცაც, ნადირიც და მონადირეც...
"იგი"  ყველაფერშია და ყველაფერში "იგი"-ა,  "იგი"  მოზღვავებული სიტყვებია...
"იგი" -  ყველაფერია!

სად მთავრდება...

ქვეყანა მორწმუნეთა სატანჯველია, სასაფლაო სადგური, სამოთხე კი მარადიული სამკვიდრო...
გიფიქრია რა არის რეალობა?!  ან ოცნება?!
გიგრძვნია, როგორ ჩაფიქრებულხარ არაფერზე, არაამქვეყნიურზე, უაზრობაზე, მაგრამ შენ მაინც ფიქრობდი და მოგწონდა ფიქრი?!   გიგრძვნია ოცნებებში გადავარდნილს, როგორ გამოგფხიზლებია და გინანია გამოფხიზლება?!
გნდომებია ასულიყავი კოსმოსში და დედამიწისთვის ზემოდან გადმოგეხედა?!
გნდომებია ფერადოვნება?!
თვალები მაგრად დაგიხუჭავს და წასულხარ შორს, ფერად ჯადოსნურ სამყაროში, სადაც მთავრდება რეალობა და იწყება ოცნება… გაფრენილხარ?!
მე სხვანაირ გაფრენას ვგულისხმობ… მე გავფრენილვარ... გამიფრენია, ჭკუიდან გადავსულვარ და ისე გამიფრენია... მომწონებია, მაგრამ მწარე რეალობა არ გაძლევს საშუალებას - დიდხანს იფრინო ოცნებებში…
ბევრჯერ, ძალიან ბევრჯერ შთამიგონებია ჩემი თავისთვის, რომ ბედნიერების საიდუმლო მომეპარა და მხოლოდ ჩემი უნდა ყოფილიყო, მაგრამ რეალობა არ გაძლევს უფლებას გახდე ის, ვინც არ ხარ, არ გაძლევს უფლებას შეიცვალო… რა არის რეალობა?!  რეალობა ყველაფერია - ყველაფერში… შენ რეალური ხარ და ეს უკვე რეალოობაა და ოცნება… ოცნება ჩემი აზრით მიზანია, რომელიც არასოდეს არ ახდება და შენ ეს იცი, მაგრამ მაინც ოცნებობ, რადგან მოგწონს…
ჩემი ოცნება უცნაურია, მაგრამ მინდა გავფრინდე ფრთებით და შუა ოკეანეში ამოსულ ატმის ხეზე ჩამოვჯდე…
და მაინც, სად მთავრდება რეალობა და იწყება ოცნება?!
ჩემი აზრით, რეალობას დასასრული არა აქვს, ხოლო ოცნებას, დასაწყისი…
ალბათ გავცვლიდი ცხოვრებას, რომ არ მქონოდა დარდი...

რომ არ ვართ ღმერთები!

როცა 16 წლის ასაკში გულს უსახელო სევდა შემოგაწვება,
როცა გრძნობ, რომ არ გეყოფა მარტო ერთი სიცოცხლე,
რადგან მთელი სამყარო შენთვის შექმნილი გგონია, როცა გინდა, სადღაც გაიქცე და წარმოდგენაც არ გაქვს – სად...
როცა გინდა, ყველაფერი დალეწო
და არ გესმის – რატომ...
როცა გინდა, ამოთქვა უთქმელი
და არ არსებობს მისთვის სიტყვები...
და როცა მარტოს ან სხვებში,
ქუჩაში ან სახლში,
მზეში ან ლოგინში
სულ ერთი წამით
(როგორც სიყვარულით გამოწვდილი საწამლავი)
მტკივნეული ჟრუანტელით დაგივლის ასასრულებელი ბედისწერა
და სასოწარკვეთაც გეშს აუღებს შენს შიშს
და ამიერიდან ვეღარსად ვეღარ დაემალები...
46 წლისამ კი უკვე იცი:
სულაც არ არის ეს სევდა უსახელო.
მას საკმაოდ გრძელი,
ჩახლართული
და
პროზაული სახელი ჰქვია.
დაახლოებით ასეთი:
"სევდა იმის გამო,
რომ არ ვართ ღმერთები,
რათა მარად ვიცოცხლოთ
ან არ ვართ ცხოველები,
რათა არ ვიცოდეთ,
რომ აუცილებლად დავმარცხდებით."

როცა მარტო ვარ ...

აი ისევ მარტო დავრჩი, ისევ ერთად ვართ მე და სიმარტოვე.
ხანდახან მტკივა წარსული, მტკივა აწმყო. ნუთუ მომავალში ვეძებ შვებას. ეჭვი მეპარება ასე მოხდეს.
რას ველი ამ ცხოვრებიდან?

ფიქრებს აყოლილი...

უცნაურად უჩვეულო მდგომარეობაში ცხოვრობ...
აკეთებ რაღაცას, ან რაღაცეებს, მექანიკურად ატარებ ყოველი დღის ახალ მონაკვეთს და რომ უფიქრდები,  ეს შენ არ ხარ...
არ ხარ შენ ამ დროს ის მოფუსფუსე, მუდამ ენერგიული, მუდმივად მებრძოლი და ...
და გრძნობ, რომ გასული ხარ სხეულიდან... სხვა ჰქმნის თითოეულ დღეს შენს მაგივრად, სხეული დაგყვება მხოლოდ შენი და სული სადღაც გაქვს დატოვებული დროებით...
რომ დაფიქრდები და ფიქრებს მიჰყვები,  გტანჯავს ეს მუდმივად თუ დროებით მორგებული ცხოვრება,  გაქცევა გინდა, შენ ხომ ვერასოდეს ეგუებოდი სტანდარტებს,  ერთი და იგივე მდგომარეობაში ყოფნას და...
და ფიქრს წყვეტ,  გეშინია ფიქრის, საკუთარ თავთან ჩაღრმავების,  განზე დგები და განაგრძობ ცხოვრებას ისევ სხეულით...
ვერ გრძნობ შენს ირგვლივ მყოფებს,  ვერც ბუნებას აღიქვამ,   ირგვლივ ყველაფერი უფეროა და უფერული...
როდემდე?
დრო და დრო ფიქრობ, აზრი აქვს მიზანს, რომელსაც ჯოჯოხეთის გავლით ასრულებ?
ეს არ არის ცხოვრება,  ეს არაფერი არ არის... ეს მექანიკურად არსებობაა...
მხოლოდ ღამე გაძლევს ცოტაოდენ შვებას,  სიზმრად მაინც თუ მოვა ცხოვრება, რომელშიც აღარ ხარ... იმ ქვეყანაში ხარ, იმ ქალაქში, იმ ადგილებს მოინახულებ, სადაც სული გაქვს დატოვებული... იმ ადამიანებს ნახულობ,  ვისაც ვერასოდეს შეელევა ნატკენი გული...
როდემდე?
მთავარია გაუძლო და მიზანს მიაღწიო... უსულო სხეულს მეტი შესძლებია ფიზიკურად,  მეტს იტანს...
როდემდე?
ვიდრე ფიზიკური არსებობა მოგცემს, არსებობის საშუალებას, გაუსაძლისად ყოფნისთვის...

სულს ვეძებ...

ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ცხოვრების გზაზე დავიკარგე, გარესამყაროს აღქმა დავკარგე... თითქოს სული სადღაც, ცხოვრების გზაზე დამეკარგა. ვერ ვგრძობ მას, შიგნიდან სულ დავცარიელდი. ვგრძნობ, რომ ვსრულდები, მეტი აღარ შემიძლია... ადრე რომ მეგონა დაუსრულებელი ვიყავი, თურმე ვცდებოდი. ვსრულდებიი...! გულში ღრმად, რაღაც მტკივა, რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი. მაქვს უფლება, დავსრულდე, გავქრე. ვინმეს დავენანები კი?! არ მგონია, არც მაინტერესებს! ეგოისტი გავხდი? მგონია, რომ სამყარო ჩემს ირგვლივ უნდა ტრიალებდეს? არა! უბრალოდ აღარაფერზე აღარ ვფიქრობ. ფიქრი თავში არ მიჩერდება, ისიც გამირბის... ჩემში, ღრმად ვარ ჩაკეტილი. აღარ მინდა აღარაფერი. ვეძებ ჩემს სულს, ჩემს თავს, მაგრამ ვერ ვპოულობ. ლაბირინთში ვარ, განუწყვეტლივ ერთი და იგივე წრეზე დავდივარ. აქ კი ვერ ვპოულობ იმას, რასაც ვეძებ, რაც გულის სიღრმეში მინდა და ალბათ, ვერც ვერც ვერასდროს ვიპოვი. მეგონა ძლიერი ვიყავი, ძალა შემწევდა, რომ არ დავსრულებულიყავი, თუმცა არ აღმოჩნდა ასე.
მე სუსტი ვარ...
თუმცა არა! ვიცი, გადავიტან ამასაც! მაინც არ ვაღიარებ, რომ დავსუსტდი, არ მინდა! ვიცი, ჩემში არის შერჩენილი ძალები, რომ მოვსპო ეგ გრძნობა... თუმცა ვგრძნობ, რომ ბოლომდე ვერ მეშველება, ნელ-ნელა ვსრულდებიი...